Vroeger stond er bij ons in de garage een tafeltennistafel, mijn vader leerde ons alle zes spelen.
Laddercompetitie met het gezin, en altijd nog ff snel voor het eten een potje. Voordeel van een groot gezin dat er altijd wel iemand is om tegen te spelen. Mijn vader was de ongeslagen familiekampioen. Ook bij wedstrijden op de club kwam hij regelmatig met een lintje naar huis.
Hij was zeer bedreven in effectballen spelen. Zo kon hij feilloos voorspellen dat bv de 8ste slag van mij precies op het hoekje van de vensterbank zou komen.
En zo had ik 8 slagen om me voor te bereiden op deze precieze effectbal. Maar het lukte me uiterst zelden. Hoe goed ik ook probeerde, mijn balletje kwam exáct terecht op het plekje wat mijn vader voorspelde. Ook mijn broers die vele malen beter waren dan ik hebben hem maar zelden kunnen verslaan.
Ik zie zijn sprankelende gezicht zo voor me, blij om nog steeds te kunnen winnen van zijn grote zonen, maar nóg blijer als je een mooi antwoord gaf op een effectbal.
En wat was het gezellig, om met z’n allen rond te hangen in de garage, op je beurt wachten.
Verliezen was eervol en nooit gedoe, en er was altijd weer een nieuwe kans.
Afgelopen weekend was ik op bezoek bij tante Corrie, de laatste uit het gezin van m’n vader, ze was getrouwd met de jongste broer van m’n vader. Deze broers zagen elkaar niet zo vaak, maar m’n vader sprak altijd liefdevol over ‘ons Pietje’.
Samen hebben we fotoalbums bekeken van het gezin van deze twee mannen.
Ik herinner me mijn opa als een vooral zwijgzame man, hij voelde als kind als een vreemde voor mij, er was nagenoeg geen contact als we op bezoek waren.
Andere tijden in mijn vaders jeugd, waarin mijn opa om half zes uit z’n werk kwam en riep ‘moeder, ik ben thuis’. En dan diende mijn oma binnen vijf minuten de aardappels op tafel te zetten. Of hij deed een dutje in zijn stoel, krant over z’n hoofd, en de radio hard aan. Zachter zetten of er doorheen praten was uit den boze. Dat zijn de verhalen die mijn vader vertelde over zijn jeugd.
Hoe leuk was het, om nu foto’s te zien van het hele gezin in een dierentuin of ander gezinsuitje.
Foto’s van feestjes, verjaardagen. En opeens zie ik twee individuen, niet opa en oma, maar een man en een vrouw, getrouwd, genietend van het gezinsleven, spelend, ontspannen.
Ik kom een foto tegen van mijn opa die aan tafeltennissen is met ‘ons Pietje’ in 1948. De oorlog is voorbij, het gezin heeft het overleefd, er is tijd voor rust en ontspanning.
En zo zie ik opa in een ander daglicht, niet de vormelijke gemeentesecretaris, maar een man die spelletjes deed met zijn vijf zonen. Voorbij de zorgen om zijn vrouw en acht kinderen door de vijf spannende oorlogsjaren heen te loodsen met meerder evacuaties.
Wat fijn om je zo te zien opa! En zo wordt het tafeltennissen doorgegeven. Van opa naar mijn vader, naar mijn broers, en weer door naar hun zonen.
Wat wordt er doorgegeven in jouw familielijn? Welke verhalen mogen er nog zichtbaar worden, aan het licht komen?
In een opstelling kun je op zoek gaan naar je wortels. Ook je pijnlijke herinneringen dienen ‘opgegraven’ te worden. Door ze aan te kijken ontstaat er ruimte en zachtheid voor datgene wat er wél kon zijn.
Je bent welkom in mijn praktijk voor individueel werk. Meer weten? Neem contact op!
